Azië Blog #1 – De Trein Gaat Vertrekken!
Een paar dagen terug zat ik op het terras met een vriendin en hadden we het over het leven. Ze sprak de volgende wijze woorden: ‘Veel mensen zien hun leven als een verhaal met een logisch verloop. Maar eigenlijk zit er helemaal geen logica in. In feite bestaat je leven uit niets anders dan losse scenes die aan elkaar geplakt zijn door de tijd.’ Ik dacht daar eens overna. Ik kwam tot mijn eigen conclusie dat als dit zo is, we in essentie tot op grote hoogte zelf kunnen kiezen hoe de scenes van ons leven eruit zien. Soms neemt het leven zelf bruusk de regie, maar een groot gedeelte van de tijd kunnen we het zelf bepalen en zijn we zelf de regiseur. Waarom kiezen we dan eigenlijk steeds voor dezelfde scenes? Samen vormen de scenes als vanzelf het verhaal van ons leven en dus hebben we grotendeels zelf in de hand of het een een goed, spannend of juist een saai verhaal word met veel repeterende scenes. Wat als ik mijn levensverhaal nu eens een spannende wending wil geven? Dan zorg ik dus gewoon voor veel nieuwe scenes. En hoe kan je dat nu beter doen dan door op reis te gaan? Een ander decor, een andere versie van jezelf en een andere dagbesteding: de ideale ingrediënten voor een hele reeks aan nieuwe scenes.
Het is de week voor vertrek. Nog 10 dagen te gaan en dan vertrekken we opnieuw samen voor een lange tijd op reis. We hebben 4,5 maand maar de precieze einddatum ligt nog niet vast, al willen we voor de kerst weer thuis zijn. Het doel van de reis is niet om zoveel mogelijk te zien, maar vooral om te genieten van de reis zelf en dus gaan we – geheel in de trend van slow–cooking – voor slow–travelling. Mede uit traagheids-, maar ook uit milieuoverwegingen proberen we onze nieuwe reis zoveel mogelijk over land, met de trein te volbrengen. Zo gaan we als start van de reis met de trein van Utrecht naar Chengdu in China!
’S ochtendsvroeg zal onze trein vertrekken naar Berlijn, de eerste stop op onze route. Inmiddels heeft het reisplan zich voor een groot deel gevormd en zijn de eerste twee maanden, zij het tegen onze zin in, gepland. We starten in Utrecht en reizen naar een trouwerij van vrienden in Berlijn. Vanuit daar doen we Minsk aan en reizen we door voor vijf dagen Moskou waar we de heuse Transiberië Expres gaan bestijgen. Die brengt ons naar Siberië waar we twee nachten aan het Baikalmeer (het grootste meer ter wereld) zullen vertoeven om ons daarna over de grens naar Mongolië te brengen. Daar hebben we 2,5 week voor een paardentocht en kamperen in het grote niets. Het zal danig schrikken worden als we vervolgens in Peking, China aankomen; de laatste stop van de expres.
We zijn niet zo van die reisplanners, eerder van het nonchalante reistype dat niets van te voren plant, zeker als we de tijd hebben, – maar het praktische aspect van de benodigde visa voor vier verschillende landen dwong ons om het eerste deel van de reis al vast te leggen voor vertrek. Zo kwam het dat we op de nu-moeten-we-de-visa-echt-regelen-avond ons realiseerden dat China voor de visa echt ALLES al wilde weten, inclusief een heel reisplan, alle data en alle hotelboekingen voor de tijd dat we er planden te blijven. We weten echter niets van China, wisten nog niet eens hoe lang we er zouden blijven, laat staan dat we een idee hadden van wat we wilden doen… Gelukkig bestaat Google en daar is gewoon een reisschema te vinden zoals de Chinese Ambassade het graag ziet. Een cmd+C en cmd+V verder en je hebt een plan. Blijkbaar bezoeken we nu vanuit de verboden stad Peking de Chinese muur op de tweede dag, reizen we per trein via het Terracottaleger van Xi’an naar het natuurgebied Jiuzhaigou, en eindigen we na totaal 2 weken met de panda’s bij Chengdu. Ach, over sommige dingen kan je heel lang nadenken, en sommige dingen moet je blijkbaar gewoon beslissen.
Gelukkig hebben we daarna ruim de tijd voor verdere exploratie in ons eigen tempo. We vliegen vanuit Chengdu naar Kuala Lumpur, Maleisië, als easy acces voor het Indonesische eiland Sumatra. Daarna hebben we nog geen idee, alleen een lijstje van oorden die we graag aan willen doen zoals Myanmar en Sri Lanka. Maar wel met zo min mogelijk vliegen.
De inentingen zijn gehaald, de kasten halen we leeg, het huis word onderverhuurd, de tassen zijn bijna gepakt. Op de laatste werkdagen na zijn we er bijna klaar voor. Voor de lol en inspiratie hebben we het boek ‘ Wie (niet) reist is gek’ gelezen van Ap Dijksterhuis, waarin je wordt meegenomen naar verre oorden en hij probeert te achterhalen waarom de reislustigen onder ons nu toch steeds weer willen reizen. Een eigen poging tot de ontfutseling van dit raadsel deed ik in mijn eerdere blog (Ik reis dus ik leef- 5 mei). Ap komt tot enkele mooie conclusies die prima in mijn straatje passen:
‘Reizen is om veel redenen heilzaam’ concludeert hij; ‘we reizen om inspiratie op te doen, ons leven te verlengen en om gelukkiger te worden’. We ervaren meer en langdurigere tevredenheid door ervaringen dan door spullen, leert hij ons. Reizen is bovendien leerzaam en vergoot je emotionele repertoire. Het kan je doen inzien dat mensen overal ter wereld mensen en dus menselijk zijn; we zijn immers allemaal op zoek naar veiligheid en geluk, waar we ook wonen. Reizigers dompelen zich graag onder in extreme omstandigheden en zien graag af voor een groter doel (zoals het zien van Machu Picchu). Maar, zo legt Ab ons uit, we zijn juist ook (vaak onbewust) op zoek naar een Aards Paradijs, waar het leven fantastisch en zorgeloos is. Dat is misschien wel precies wat reizen zo aantrekkelijk en verslavend maakt; het stelt je in staat om momentjes van aards paradijs te ervaren; waar je los bent van de zorgen, beslommeringen en verplichtingen van het gewone leven, los van toekomst en verleden, en waar je alleen maar hoeft te zijn en niets meer te willen. Is het niet heerlijk om gewoon niets meer te willen dan er alleen maar te zijn? Hoewel sommigen onder ons het aards paradijs ook prima thuis kunnen ervaren in de eigen achtertuin, heb ik genoeg van de wereld gezien om te weten dat er vreselijk veel is in de wereld om je grandioos over te verwonderen. En het is mede de verwondering en mogelijkheid tot verwondering die reizen zo machtig mooi maakt. Ap’s boek helpt me om in het gewone leven toch al in de reissfeer te raken want ik vind het een totaal surreëel idee om weer lang op reis te gaan – en dat over een week al!
Ik kijk uit naar de avonturen die we gaan beleven [en die misschien al eerder komen dan we zouden willen. We weten namelijk nog niet of we wel over land mogen/kunnen reizen naar Rusland nu het land haar regels net heeft aangepast voor Europeanen. Het kan zijn dat we straks op de grens met Wit-Rusland door Russische militairen van ons treinbedje worden gelicht….], de mensen die we gaan ontmoeten en de landschappen waar we ons aan zullen vergapen. Ik ben zo benieuwd waar mijn voeten weer zullen wandelen en wat mijn ogen zullen gaan zien. Ik voel me gezegend, bevoorrecht en nu al gelukkig bij het idee dat ik straks mijn rugzak weer oppak en mag vertrekken.
Natuurlijk is het ook spannend en eng om ver op reis te gaan en natuurlijk zijn er gevaren, waarvan het verkeer nog de voornaamste is, aldus onze reisvaccinatiearts. Naast de ‘gewone’ medische gevaren van een reis in het verre oosten (ellende zoals buiktyfus, tuberculose, rabiës en gele koorts), blijken er onder andere ook teken met een gevaarlijke ziekte (nog naarder dan Lyme) te zitten in de hele strook waar onze trein door heen beweegt: van Duitsland tot aan Mongolië. Met extra zorg kamperen in de yurt dus. Bovendien vind ik het reizen in China ongekend spannend. Ik ken meerdere landen in Azië best aardig, maar China; that’s a whole different ball game! Gewapend met een aanwijsboekje en opgeschreven in het Chinees wat ‘ik eet veganistisch’ is, treden we China tegemoet. Ik heb allerlei vooroordelen over China en Chinezen en ben heel benieuwd hoeveel er van bevestigt en ontkracht zal worden. Zoals Ab in zijn boek ook uitwijst helpt reizen je als geen andere activiteit van je vooroordelen af. Ik ben benieuwd! (Al helpt het kijken van de serie ‘Langs de Oevers van de Yangtze’ ook erg mee in een genuanceerder beeld van China en Chinezen creëren omdat je hier stukjes China ziet zoals we normaal niet te zien krijgen).
We gaan gebieden bezoeken waar we beiden nog nooit zijn geweest. We gaan nieuwe dingen doen en dieren zien die we nog nooit hebben gezien. We gaan honderden mensen ontmoeten en duizenden nieuwe scenes in ons leven aanmaken. Straks, in december kijken we terug op een mooie reis en weten we zoveel meer dan nu. Dan hebben we camera’s vol foto’s, zijn onze buiken vol heerlijk eten en onze hoofden vol herinneringen om nooit meer te vergeten.
Dat is straks. Nu, de laatste dagen Nederland, zullen zich vullen met praktische dingen: Werken, taken afronden en overdragen, regelen, tassen pakken en het huis poetsen. Maar ook; afscheid nemen! DUS:
Wie wil en het leuk vind; we zijn op di 1 aug op de Parade in Utrecht voor een afscheidsborrel vanaf 18.00 uur. Wees welkom!