Re-post: Boek Download: Mijn Ei op IJs
Mijn persoonlijke ervaring met dilemma van het invriezen van je eicellen
Ik ben opgegroeid in de jaren ’90 waarin de slogan ‘Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’ hoogtij vierde. Dit motto is me met de paplepel ingegeven en als gevolg hiervan ben ik gaan studeren, gaan werken, heb ik mijn eigen bedrijf opgebouwd en ben ik zodien al jaren financieel onafhankelijk. Nu ik 35e ben, ben ik me er echter van doordrongen geraakt dat mijn leeftijd ook consequenties heeft. Als ik naast het leiden van mijn eigen, onafhankelijke leven ook ooit moeder zou willen worden, dan is dit de tijd om daar serieus over na te denken. Mijn vruchtbaarheid neemt inmiddels zienderogen af. Plots blijkt er een nieuwe slogan in schwung te zijn: ‘ Een slimme meid krijgt haar kind op tijd!’. Ja zeg, daar komen ze nu mee!
Met mij is er een grote groep aan moderne en onafhankelijke vrouwen ontstaan van rond de 35 wiens biologische klok tikt maar hun situatie is niet zodanig dat dat zij daar al gehoor aan kunnen of willen geven. Dit is niet perse omdat zij hun carrière bewust hebben voor laten gaan, maar omdat zij zelfstandigheid en vrijheid als een groot goed zien, of omdat het leven gewoonweg anders is gelopen. We komen nu voor een dilemma te staan: er is voor ons geen sprake meer van ‘op tijd’ een kind kunnen krijgen maar we hebben wellicht wel een (sluimerende) kinderwens. Wat nu?
Dilemma’s en Overwegingen bij Eicelvitrificatie
Wanneer wil ik kinderen als ik ze op dit moment nog niet wil? En tegen die tijd, kan het dan nog wel? Dat zijn de vragen waar ik op dit moment mee worstel. Een paar feiten zijn zeker: Zo neemt mijn vruchtbaarheid met de maand af en mijn vruchtbaarheid is hoe dan ook eindig. Zo simpel is het. De medische wetenschap komt met een oplossing: Het invriezen van eicellen. Voor mij en deze specifieke doelgroep van vrouwen rond de 35 die om niet-medische redenen hun kinderwens willen verleggen naar de toekomst, bestaat nu ook de optie van eicelvitrificatie. De wetenschap is inmiddels zo ver dat we onze vruchtbaarheid hiermee tot ons 49e levensjaar zouden kunnen verlengen. In mijn geval betekent dat een extra 14 jaar aan mogelijke vruchtbaarheid. De optie van eicelvitrificatie klinkt zo mooi: De tijd stil kunnen zetten en mijn vruchtbaarheid met jaren kunnen verlengen. Je kan het dus zien als een soort ‘verzekering’ van je vruchtbaarheid of een ‘back-up optie’ naast de mogelijkheid van natuurlijk zwanger worden. Je weet immers nooit wat de toekomst brengt, en je kan, zoals ik geleerd heb, maar beter goed voorbereid zijn. Helaas zitten er meerdere haken en ogen aan het proces, zowel medisch, financieel als persoonlijk. De dilemma’s en persoonlijke overwegingen die bij eicelvitrificatie komen kijken vormen precies het onderwerp van mijn boek.
Ik ben niet alleen
Ik denk niet dat ik de enige ben die het volgen van het eicelvitrificatie-traject overweegt. Helaas is de informatie erover beperkt en zijn vooral persoonlijke ervaringen nauwelijks te vinden. Verminderde vruchtbaarheid is bovendien een taboe in Nederland en de enige manier om hier iets aan te doen is om het zelf bespreekbaar te maken. Ik denk dat dit thema in toenemende mate zal gaan spelen nu ik en mijn generatie genotes ouder worden. Met mij is er een grote groep moderne en onafhankelijke jonge vrouwen wiens biologische klok doortikt, of ze zich er nu bewust van zijn of niet. We staan aan de vooravond van enkele belangrijke keuzes en in dit licht wil ik mijn bevindingen en persoonlijke ervaringen in dit boek met je delen, in de hoop jou en andere vrouwen te informeren en te helpen om een goede, eigen keuze te maken.
In de zomer van 2016, net nadat ik 35 was geworden, ben ik mezelf gaan informeren over het eicelvitrificatie-traject en heb ik de eerste stappen doorlopen van de voorbereiding om het traject eventueel in te gaan. In het boek ‘Mijn ei op ijs’ heb ik verslag gedaan van wat er toen volgde. Het bevat algemene informatie over het eicelvitrificatie-traject als ook mijn persoonlijke verhaal, mijn overwegingen en de uiteindelijke keuze die ik maakte. Dit boek kan je hier dowloaden. Schroom niet om bij vragen hierover contact met me op te nemen. Zie daarvoor de contactpagina.
Update Mei 2019:
Het is nu de lente van 2019 en mijn leven ziet er totaal anders uit dan toen ik het boek ‘Mijn ei op ijs’ schreef. Ik ben afgelopen maart bevallen van onze prachtige zoon Faro. Mijn vriend en ik hebben Faro via de gewone, natuurlijke weg mogen krijgen, zonder hulp van ingevroren eicellen of hormonen. Het enige dat ik heb gedaan om mijn vruchtbaarheid te bevorderen is het volgen van een Fertiliteitsyoga-doocentenopleiding waarin ik veel leerde over vrouwengezondheid en de invloed van zowel voeding als stress op het lichaam en je vruchtbaarheid. Dit gaf mij belangrijke inzichten die ik in mijn eigen leven inzette voordat we ‘het gingen proberen’ om een kindje te krijgen. Of het nu aan deze cursus lag en de veranderingen in mijn voeding en leven die erop volgden, weet ik niet, maar feit was dat ik twee maanden later zwanger was.
We zijn inmiddels verhuisd naar Maurik, wonen in een boerderij op het platteland en prijzen ons heel erg gelukkig met hoe alles is gelopen. We hadden de luxe om én in zomer 2017 nog voor 5 maanden op reis te gaan én om in de zomer daarop te mogen ontdekken dat ik zwanger was. Ik was toen net 37 jaar geworden. Dit was precies twee jaar nadat ik voor het eerst serieus over het eicelvitrificatie-traject had nagedacht. Wetende dat de dingen ook heel anders hadden kunnen lopen zijn we extreem gelukkig met hoe alles uiteindelijk is gegaan. Ondanks mijn wat hogere leeftijd was ik zeer snel zwanger en had ik een ongecompliceerde zwangerschap en bevalling. Faro is thuis, in bad, op de boerderij geboren, precies zoals ik ooit had gehoopt!