Bier in Berlijn

Onze reis begint in ons eigen stadje Utrecht. We trekken de deur dicht van ons lege appartement en met de trein reizen we af naar Berlijn. De luxe Deutsche Bahn-trein zoeft ons in 6 soepele uurtjes erheen. In de Berlijnse wijk Neukoln aangekomen voelt het als thuiskomen. Het afgelopen jaar zijn we hier meerdere keren op bezoek geweest bij Karen en Ruben en met hun vertrek uit Berlijn na hun bruiloftsfeest van de komende drie dagen, nemen ook wij afscheid van dit leuke plekje. Voor de laatste keer maken we een slinger van foto’s in het fotobooth-je om de hoek.

Het feest begint met een prachtige avond op het oude vliegveld Tempelhof; we zitten op kleedjes in het gras met wapperende vlaggetjes om ons heen terwijl we de zon zien ondergaan. De volgende dag verzamelen we bij een echte Berlijnse biertent: Een oude, industriële maar über hippe fabriek waar we buiten pizza’s eten aan lange tafels en binnen feesten tot in de late uurtjes. Op onze gehuurde stadsbarrels – mijne met een mandje, Barts met een vlaggetje – fietsen we eerst dwars door de fabriek en daarna dwars door Berlijn, weer terug naar huis.

De volgende dag sluiten we het bruidsfeest af met een brunch in het zonnetje en nemen we afscheid van alle feestgangers. Normaliter zouden we nu ook gewoon in de auto naar huis stappen, maar onze planning is iets anders: wij reizen door! Pas als we na een nachtje tango de volgende dag op de nachttrein naar Minsk stappen start bij mij het echte reisgevoel. Nu begint de reis pas echt!

Musea in Minsk

20 jaar geleden was ik in Minsk. Ik was 15 en ik herinner me naast de extreem lieve mensen vooral straten vol gaten en vieze Oostblokse gebouwen waarvan de verf afbladderde. Ik was op een schooluitwisseling en logeerde bij een 13-jarig meisje thuis dat in een buitenwijk van Minsk woonde met haar familie. De wc deed het er zelden en misschien verklaarde dat waarom de lift als een wc werd gebruikt en dus ook zo rook. De enige opgeruimde plek die ik me in Minsk herinner, was het ondergrondse metrostation; een marmeren witte bak waar de rammelende metro als een slang doorheen bewoog.

Na een lange nacht in de trein van Berlijn, door Polen en langs Warschau, staan we twee uur lang stil aan de grens met Wit-Rusland. Strenge heren en dames in grijze uniformen en schotels van petten, controleren onze papieren. Hoewel we hier geen problemen verwachten blijft het een intimiderende ervaring. We mogen toch verder en komen zonder verder oponthoud twee uur later dan gepland aan in Minsk. De twee grote torens lachen ons als wachters van de stad fier toe als we het treinstation uitwandelen. In een van deze torens vinden we de kamer waar we slapen; Oleg van de Air BnB wacht ons er op. De kamer is waarschijnlijk precies zoals hij 30 jaar geleden ook was: Het meubilair is wat we nu vintage noemen – maar dan wel op zijn oost-bloks en dus met tijgerprint.

Minsk nu is niets zoals ik me herinner. Het is er schoon, rustig, geordend, ontspannen en heel erg groen. En het is groot. De eerste dag wandelen we ons drie keer in de rondte voordat we besluiten dat de metro ook een goed idee is. De metro is het enige dat precies hetzelfde is als ik me herinner; marmer en met houtfineer bekleedde roltrappen.

Een rondje in een enorm reuzenrad geeft ons een prachtig uitzicht over de stad. We zien dat klassieke gebouwen worden afgewisseld met echte Stalinistische pareltjes: enorme gebouwen of eigenlijk blokken beton die gekarakteriseerd worden door grootsheid en vooral macht uitstralen: met grote, marmeren pilaren, bruin glas en kleine raampjes in repeterende patronen. En, met enorme standbeelden van booskijkende mannen in wapperende jassen ervoor. Het is precies zoals je verwacht tegen te komen in een film over Stalin.

We bezoeken de Botanische tuinen die net als de stad gigantisch zijn en hele velden vol kleurige bloemen en stukken bos omvatten. Het is een welkome afwisseling na veel stad en trein. Geheel tegen de verwachting in doen we s avonds een bijzonder smaakvolle ontdekking; Minsk heeft een van de beste vegetarische restaurants ooit! Bij ‘ Green Kitchen’ krijgen we niet zomaar hippiederig vega eten zoals we kennen en waarderen uit andere oorden, nee, dit is een sjiekige, haute-cuisine-waardige ervaring zelfs. We eten in nori gebakken tofu rolletjes, oesterzwammen in een dun deeglaagje, boekweitnoedels en een Thaise salade met gerookte tofu. Als toetje kiezen we vegan carrotcake en chia-puddding. Dat is nog eens een afsluiter van een volle dag Minsk.

De volgende dag is onze Minsk-museum-dag. In het Nationaal Historisch museum moeten we vooral een beetje gniffelen bij de natuurvoorstelling van inheemse dieren die bij ons 30 jaar geleden top of the bill zou zijn geweest en zijn we geschokt over de tijdelijke ‘life’ tentoonstelling waarbij we vanuit een hoekje zien dat er levende inheemse dieren in abominabele omstandigheden tentoongesteld worden. We komen tot de conclusie dat hun opgezette broertjes in de nagebouwde habitat ernaast, een beter bestaan hebben.

Het Minsk Museum of Fine Art blaast ons echter volledig weg. Het pand en de tentoonstellingen zijn zo mooi dat we er bijna niet meer wegkomen. Prachtige zeegezichten, oude portretten, maar ook moderne werken en tekeningen wisselen elkaar af tegen wat heftig gekleurde wanden. Onder de indruk van de dag schuiven we s avonds weer aan bij Green Kitchen. Never change a winning team.

Op naar Rusland!

Diezelfde nacht vertrekken we nog naar Rusland. Deze trip is spannender omdat we weten dat we eigenlijk niet via land de grens naar Rusland mogen overteken, zo heeft de Russische Spoorwegen ons laten weten via e-mail. We doen het toch want anders klopt onze treinreis van Utrecht naar China niet meer, en dat zou zonde zijn.

Hoe oostelijker je komt, hoe ouder de treinen worden, zo blijkt. Deze trein reed in de jaren ‘70 ook zo rond stel ik me voor en dat geeft de reis eigenlijk nog wat meer cachet. Je krijgt er het gevoel van een historische reis te maken. We delen onze coupé met twee Russische matrushka’s en kleine Anton; een blond jongetje van 2. Wij slapen bovenin waarbij een klein klaprekje moet voorkomen dat we onszelf al slapend naar beneden werpen op het kaarttafeltje en de Matrushka’s onder ons.

Maar voordat we aan slapen toekomen doen we als de Russen doen: een biertje drinken in het trein-cafe. We worden meteen uitgenodigd door een stel Russen die er druk zitten te drinken en praten. Als oude vrienden worden we onthaald en op een selfie gezet. ‘ For memory!’ roept de enige van hen die een woord Engels spreekt. We maken op uit hun Russisch met hier en daar Engels dat ze naar een concert zijn geweest met iets met gitaren en nu op weg naar huis zijn. Net zo plots als dat ze er waren zijn ze opeens weer vertrokken hun bier achterlatend op de tafel; blijkbaar was hier hun eindstation.

De nacht verloopt zonder enig probleem; sterker we merken niet eens dat we de grens met Rusland zijn overgestoken! Een zonnetje komt ‘s ochtends de coupé binnen schijnen als we al in de voorsteden van Moskou rijden. Als je dacht dat Minsk groot was, dan had je Moskou nog niet gezien; het is absurd groot.

Dit gedeelte van de reis is geregeld via een touroperator; iets wat voor ons een wat vreemde ervaring is. We worden opgewacht door een gigantische Rus met een bordje. Hij scheurt ons door het Moskouwse verkeer naar ons hotel dat op 10 km van het centrum, maar nog steeds midden in de stad, ligt. Hier zullen we 4 dagen vertoeven voordat we weer worden opgehaald voor de volgende trein-trip.