Ubud, Bali, Woe 25 jan 2017

\r\nTwee weken in mijn eentje op Bali! In het turbulente vliegtuig dringt het bijna niet door; ik heb de kou achter me gelaten en ga twee weken alleen op een tropisch eiland zitten…Hoe bizar! Het is acht jaar geleden dat ik voor het eerst alleen op Bali aankwam. Terwijl ik nu opnieuw alleen door de gangen van Den Pasars vliegveld wandel denk ik terug aan die dag. Ik voelde me vreselijk. Ik was bang, alleen en had geen idee hoe en wat me te doen stond op dit eiland. De context waarin ik was vertrokken was een stuk minder rooskleurig dan nu. Ik had ontslag genomen, mijn relatie was net uit na 10 jaar en ik kwam rust zoeken en mezelf terugvinden op Bali. Ik had er toen toen nog geen enkel idee van dat de beslissing om naar Bali te gaan, mijn leven totaal zou veranderen.\r\n\r\nNu ben ik terug in Ubud en het voelt als een ode aan het eiland om hier opnieuw alleen te zijn. Dit zijn dezelfde wegen en paadjes door de sawa’s als dat ik toen bewandelde. Dit zijn dezelfde eetplekjes als waar ik toen mijn nasi campur at. Maar vooral, dit is de plek waar ik verliefd werd op Yoga. Ik ben nu ik al 7 jaar yogadocent en zowel ik als mijn leven zijn daardoor zo erg veranderd dat ik de toenmalige versie van mezelf, niet meer terug herken. Hier begon het allemaal en het voelt als totaal logisch dat dit de plek is waar ik mijn boek – dat precies gaat over de verandering in mijn leven, af wil maken.\r\n\r\nIk heb bovendien twee weken de tijd om mezelf onder te dompelen in de wereld die ik toen ontdekte. Ik mag weer student zijn en zuig alle nieuwe dingen die ik leer op als een spons. Ik slaap in mijn vertrouwde bungalow in een plaatsje buiten Ubud en volg daar twee tot drie keer per dag yogalessen van verschillende docenten en in verschillende stijlen. Naast vinyasa yoga volg ik Yin en ‘Pranala Yoga’ van de Italiaanse Chiara. Ze verovert meteen mijn hart. Zij is zo’n persoon die een ruimte binnenkomt en van nature iedereen naar haar kijkt. Op een prettige, innemende manier wel te verstaan. Ze lijkt van een tijdloze leeftijd te zijn, al is ze zichtbaar ouder dan de meeste van haar studenten. Het ouder worden siert haar. Als ik ouder mag worden, dan graag zo. Haar stijl van lesgeven is niet in hokjes te duwen en dat is precies haar kracht. Alles is eigen en oprecht. Zodra ik haar ontdekt heb, volg ik alle lessen van haar waar ik maar kan. Ze geeft slow-flow yoga een totaal andere dimensie en ik leer de meest fijne en mooie vinyasa’s van haar.\r\n\r\nDe yogalessen zijn een van de vele cadeautjes die ik hier iedere dag krijg. Het leven op dit eiland is zo anders dan het gewone leven thuis; het is bijna onmogelijk om te beschrijven. Bali nodigt uit om gewoon te zijn. Eigenlijk geniet ik het meest van Bali door er te zijn alsof ik er woon, met het idee alle tijd van de wereld te hebben en iedere dag te kunnen bedenken wat ik ga doen. Ik geniet van de kleine dingen van het leven hier; de mooie bloemenoffers op mijn pad, de verse kokosnoten, de zonnestralen die tussen de wolken doorschijnen, de plotselinge vulkaan die op een heldere dag opdoemt zonder dat ik die ik eerder ooit heb gezien vanuit de yogastudio.\r\n\r\n\r\n\r\nMijn yogalessen wissel ik af met het schrijven of herlezen van mijn boek. Ik zit te werken bij een van de fijne eetplekjes, met uitzicht op de bergen, de rijstvelden en palmbomen. Af en toe ga ik Ubud in, maar ik probeer het zoveel mogelijk te beperken. Mijn dorpje is nog redelijk zoals het was, maar Ubud zelf is zelfs in het regenseizoen een gekkenhuis. De winkeltjes en nieuwe resorts zijn de grond uitgeschoten sinds ik hier twee jaar geleden was en mijn oude yogaschool, waar ik acht jaar geleden begon is een heuse yogafabriek geworden. Ik volg er een Yinles maar de zaal is gigantisch en ik ben er met dik 40 mensen tegelijkertijd. De docente moet schreeuwen om zich verstaanbaar te maken. Het is echt niet meer mijn ding en ik denk met weemoed terug naar de kleine yogastudio die het ooit was met uitzicht over de rijstvelden, die er nu overigens niet meer zijn. De omgeving is volgebouwd. Hoewel het ook bijzonder is hoeveel mensen hier komen voor yoga, is het aantal Amerikaanse yogameisjes in felgekleurde leggings me iets te veel en ben ik extra  blij met mijn kleine, geheime yogaschooltje in het groen. Ik besluit dat mijn bezoeken aan de Yogabarn te beperken tot de Kirtan op zondag en de Tibetan Bowl meditatie op zaterdag. Dat zijn nu echt van die doodgewone Ubud dingen die ik zo mis als ik hier niet ben.\r\n\r\nDit smpele, rustige leven is het Bali-leven waar ik in Nederland aan terugdenk in de winter of op momenten dat ik het moeilijk heb. Dit is mijn zesde bezoek aan het eiland, maar zelden kwam ik in het buitenland een plek tegen waar ik me zo thuis voel als hier, en dus ben ik toch weer terug. Dit is mijn toevluchtsoord, mijn veilige en heilige plek aan de andere kant van de wereld en het doet me goed om hier weer te zijn. Ik laat mijn batterij op, ik doe inspiratie op en ben gewoon even alleen maar met mezelf. Als ik iets meeneem van hier zijn is het dankbaarheid. De Balinezen tonen dankbaarheid 2, 3 keer per dag als ze de offers aan de goden brengen. Hun offers liggen niet alleen in de tempel maar ook op mijn paadje naar de yoga en dagelijks herinneren ze me eraan om dankbaar te zijn voor alles wat er om me heen is. Voor hier zijn, voor de lessen die ik krijg, voor de mensen die ik ontmoet en de gesprekken die ik heb. Maar minstens zo dankbaar ben ik voor alles wat er thuis is en voor het feit dat ik dit keer niet heb hoeven vluchten maar de ruimte en liefde voelde om even met mezelf te zijn. Ik geniet met volle teugen maar stiekem kijk ik ook uit naar de dag dat mijn lief me bij me voegt en we hoekjes van het eiland gaan ontdekken waar ook ik nog nooit ben geweest.\r\n\r\n