Nieuws!
\n
Twee berichten vielen me extra op in het nieuws afgelopen weken:
\n
Eind december kwam het nieuws naar voren dat het UMC fouten heeft gemaakt met het ICSI traject waarbij buiten het lichaam de bevruchting plaatsvindt van een eicel met de injectie van een zaadcel. Hierbij zou een verkeerd instrument zijn gebruikt waardoor mogelijkerwijs het verkeerde zaad is geïnjecteerd bij de bevruchting. Schokkend nieuws voor de betrokken stellen die al in een spannend en emotioneel IVF traject zitten. Als gevolg van de fout zijn er nu 150 vrouwen gedupeerd, waarvan er al negen kinderen geboren zijn, en vier vrouwen zwanger zijn. De vruchtbaarheidsbehandelingen van de overige vrouwen zijn opgeschort nu het laboratorium een maand dicht is, wat voor sommigen zeer kostbare tijd is. (bron: ED 5 jan 2017, ‘ 150 vrouwen dupe van zaadblunder’).
\n
Begin deze maand was er vrolijker nieuws: Janet Jackson is op haar vijftigste bevallen van een zoon! Al zijn er meerdere vrouwen die bevallen van een gezond kind als ze ver in de veertig zijn, komt op je 50e nog bevallen nog maar zelden voor. Hoewel op latere leeftijd zwanger worden risico’s voor het kind en de moeder heeft, lijkt dit in de toekomst toch vaker voor te gaan komen. Recentelijk is de maximale leeftijd voor de vruchtbaarheidsbehandeling IVF opgeschroefd in Nederland naar het 49e levensjaar. Hoewel het nog niet algemeen is geaccepteerd, heeft verlaat moederschap ook voordelen; je hebt meer levenservaring en bent in het leven in rustiger vaarwater terecht gekomen. (bron: ED 5 jan 2017 – ‘Zoon voor Janet (50)’.)
\n
Beide onderwerpen vielen me op omdat de laatste maanden een gerelateerd onderwerp bij mij de gemoederen goed bezighoudt: de mogelijkheid om mijn eicellen in te vriezen, iets wat sinds 5 jaar in Nederland mogelijk is ook op basis van niet-medische redenen. Over mijn overwegingen, situatie en ervaringen met het traject, schreef ik een online boek. Hieronder lees je er meer over.
\n
\n
\n
Boek: Mijn Ei op IJs
\n
Mijn persoonlijke ervaring met het invriezen van eicellen
\n
Ik ben opgegroeid in de jaren ’90 waarin de slogan ‘Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’ hoogtij vierde. Dit motto is me met de paplepel ingegeven en als gevolg hiervan ben ik gaan studeren, gaan werken, heb ik mijn eigen bedrijf opgebouwd en ben ik zodien al jaren financieel onafhankelijk. Nu ik 35 ben, ben ik er echter van doordrongen geraakt dat mijn leeftijd ook consequenties heeft. Als ik naast het leiden van mijn eigen, onafhankelijke leven ook ooit moeder zou willen worden, dan is dit de tijd om daar serieus over na te denken. Mijn vruchtbaarheid neemt inmiddels zienderogen af. Plots blijkt er een nieuwe slogan in schwung te zijn: ‘ Een slimme meid krijgt haar kind op tijd!’. Ja zeg, daar komen ze nu mee!
\n
Met mij is er een grote groep aan moderne en onafhankelijke vrouwen ontstaan van rond de 35 wiens biologische klok tikt maar hun situatie is niet zodanig dat dat zij daar al gehoor aan kunnen of willen geven. Dit is niet perse omdat zij hun carriere bewust hebben voor laten gaan, maar omdat zij zelfstandigheid en vrijheid als een groot goed zien, of omdat het leven gewoonweg anders is gelopen. We komen nu voor een dilemma te staan: er is voor ons geen sprake meer van ‘op tijd’ een kind kunnen krijgen maar we hebben wellicht wel een (sluimerende) kinderwens. Wat nu?
\n
\n
\n
Dilemma’s en Overwegingen van Eicelvitrificatie
\n
Wanneer wil ik kinderen als ik ze op dit moment nog niet wil? En tegen die tijd, kan het dan nog wel? Dat zijn de vragen waar ik op dit moment mee worstel. Een paar feiten zijn zeker: Zo neemt mijn vruchtbaarheid met de maand af en mijn vruchtbaarheid is hoe dan ook eindig. Zo simpel is het. De medische wetenschap komt met een oplossing: Het invriezen van eicellen. Voor mij en deze specifieke doelgroep van vrouwen rond de 35 die om niet-medische redenen hun kinderwens willen verleggen naar de toekomst, bestaat nu ook de optie van eicelvitrificatie. De wetenschap is inmiddels zo ver dat we onze vruchtbaarheid hiermee tot ons 49e levensjaar zouden kunnen verlengen. In mijn geval betekent dat een extra 14 jaar aan mogelijke vruchtbaarheid.
\n
De optie van eicelvitrificatie klinkt zo mooi: De tijd stil kunnen zetten en mijn vruchtbaarheid met jaren kunnen verlengen. Je kan het dus zien als een soort ‘verzekering’ van je vruchtbaarheid of een ‘back-up optie’ naast de mogelijkheid van natuurlijk zwanger worden. Je weet immers nooit wat de toekomst brengt, en je kan, zoals ik geleerd heb, maar beter goed voorbereid zijn. Helaas zitten er meerdere haken en ogen aan het proces, zowel medisch, financieel als persoonlijk. De dilemma’s en persoonlijke overwegingen die bij eicelvitrificatie komen kijken vormen precies het onderwerp van mijn boek.
\n
\n
Mijn doel
\n
Ik denk niet dat ik de enige ben die het volgen van het eiceivitrificatie-traject overweegt. Helaas is de informatie erover beperkt en zijn vooral persoonlijke ervaringen nauwelijks te vinden. Verminderde vruchtbaarheid is bovendien een taboe in Nederland en de enige manier om hier iets aan te doen is om het zelf bespreekbaar te maken. Ik denk dat dit thema in toenemende mate zal gaan spelen nu ik en mijn generatiegenotes ouder worden. Met mij is er een grote groep moderne en onafhankelijke jonge vrouwen wiens biologische klok doortikt, of ze zich er nu bewust van zijn of niet. We staan aan de vooravond van enkele belangrijke keuzes en in dit licht wil ik mijn bevindingen en persoonlijke ervaringen in dit boek met je delen, in de hoop jou en andere vrouwen te informeren en te helpen om een goede, eigen keuze te maken.
\n
Eind 2016 ben ik mezelf gaan informeren over het traject en heb ik de eerste stappen doorlopen. Het boek is dus nog in aanbouw. Een eerste deel, dat informatief is en mijn persoonlijke verhaal en overwegingen bevat, staat reeds op papier. Dit deel kan je hier downloaden. Schroom niet om bij vragen hierover contact met me op te nemen. Zie daarvoor de contactpagina.